“Dankzij de taxusboom geniet ik weer van het leven!”

Op haar 51^ste krijgt Martine Van Hecke de diagnose borstkanker. Martine gaat door een zware periode, maar krijgt uiteindelijk de ziekte klein. Twee jaar later is ze opnieuw de stralende vrouw van weleer. "Ik heb heel veel geluk gehad dat ik er zo vroeg bij was", vertelt Martine Van Hecke. "Dat heb ik ook te danken aan mijn man, hij had iets verdachts gevoeld en drong er bij mij op aan om eens langs te gaan bij de dokter."

Levenslust

Martine  ging met behulp van Taxotere het gevecht met haar kanker aan. "Door mijn verhaal te vertellen, wil ik mensen laten weten dat ze moeten blijven hopen en nooit mogen opgeven. Ze staan voor een zware periode, maar maken uiteindelijk een heel grote kans om de ziekte te verslaan", aldus een enthousiaste Martine Van Hecke, die anno 2016, dankzij Taxotere, weer met volle teugen van het leven geniet.

Meer dan een haag

"Ik bekijk mijn  taxushagen nu op een heel andere manier. Onlangs had ik het met mijn dokter over de actie Vergroot De Hoop. Hij vertelde dat hij ook taxusplanten had, maar dat ze te weinig snoeisel opleverden om binnen te brengen. Ik zei hem dat als iedereen zo denkt, er niet genoeg snoeisel binnenkomt om behandelingen te maken en dat hij als arts toch het goede voorbeeld moet geven. Ik ben Moeder Natuur heel dankbaar voor de haagplanten die mijn leven hebben gered", aldus een gelukkige Martine Van Hecke.

"Door je taxussnoeisel naar het containerpark te brengen, zorg ook jij voor die geneesmiddelen en steun je al die bewonderenswaardige mensen die elke dag opnieuw voor ons en met ons strijden tegen kanker."

Laurette is 52 jaar als ze te horen krijgt ze borstkanker heeft.

"De dokters waren van meet af aan duidelijk. Ze hadden de kennis en de medicijnen om mij erdoor te halen, maar om beter te worden, zou ik alle fases moeten doorlopen: een operatie, chemotherapie en bestraling. Met alle gekende bijverschijnselen. Misselijk, braken, onbeschrijfelijk moe, ontstekingen, haaruitval, … "Natuurlijk heb ik mij wel eens afgevraagd waarom dit nu mij moest overkomen, maar ik heb nooit gedacht aan opgeven of sterven. Ik kreeg een kans en ik moest die grijpen, voor mijn man, voor mijn kinderen, en in de eerste plaats voor mezelf."

Als wij Laurette vragen waarom ze dit interview wil geven, antwoordt ze zonder aarzelen.

"Omdat de mensen moeten weten dat ze moeten vechten. Er bestaan geneesmiddelen en wat de bijwerkingen ook zijn, ze geven je een kans en die kans moet je grijpen. Je moet doorzetten, hoe moeilijk het ook lijkt. Want je staat er niet alleen voor. Het ziekenhuispersoneel is van onschatbare waarde. En zelfs al heb je geen familie of vrienden, er zijn zoveel mensen en initiatieven die je begeleiden en bij wie je dag en nacht terecht kan. Voor informatie, voor hulp, voor een bemoedigend gesprek, … Hoe klein de kans ook lijkt, je moet steeds blijven hopen."